manteniendo el contacto

Frå no tenkjer eg å føre bloggen på skansk, berre så dykk ikkje lenger skal forstå meg.

Para mis familias y amigos allá en el mundo (y sobre todo Venezuela, Argentina y Chile). Para más fácil mantener el contacto les escribiré aqui en mi blog! Dejen comentarios o escribenme mails, que siempre quiero escuchar noticias de ustedes! Mantendremos el contacto, porque los quiero tanto! Y viajen bastante a Noruega, por favor.

heimreise

Ja. Daa er vel utvekslingsaaret mitt slutt. Det syns eg er veldig ekstremt utrulig orntli´ skikkli´ kjempetrist. I gaar reiste eg fraa Mérida. Det var mange gode vener aa ta farvel med. Det var veldig emosjonelt, sidan det hadde aldri gaatt skikkeleg opp for meg at eg skulle reise. Eg grein i timevis. Eg har paa mindre enn eit aar klart aa bygga meg eit kjempefint liv her i Venezuela. Det er ein stor del av meg aa sei farvel til, og eg kjem nok alltid til aa oenska meg litt meir tid i dette flotte landet. No er det desverre slutt for denne gong, men eg dreg herfra med mange gode minner og mange nye venskap og haap om aa vende att snart. Saa skal det bli flott aa kome heim til Noreg òg. Gler meg til aa sjaa dykk alle att! Stor klem fraa litle meg.

waka waka

Daa Argentina vann over Mexico, koeyrde ni galne AFSarar rundi i ein liten bil og skreik ut vindauga. Ni galne AFSarar delte ein liten pizza, sidan det var alt me hadde raad til. Ni galne AFSarar hadde ein kjempekveld. Dagen etter heia me paa Japan. Pasteleros, heitter det her. Heia den som vinner.

margarita

No har eg endeleg vore i karibien. Saann orntli skikkli. Eg har snorkLa og sitt fisk i fluoriserande fargar, og til og med blekksprutar! Dei er skikkelig rare, og sym baklengs. Saa har eg bada mykje, saann orntli skikkli mykje, sidan vatnet er h e i l t pisselunka. Saa har eg blitt solbrent, tatt henna-tattis, og ete og drukke mykje gratis. For me var paa alt-inkludert-saa-mykje-du-orkar-hotell. Det var ornlti skikkli digg. Saa har eg hatt det veldig kjekt med venene mine, men venene til venene mine, med svenskene paa stranda, og med papegoeyen paa skulderen. Den var toeff den!

ny familie

Eg har bytta familie, faktisk! Hadde eit litt konfliktfylt forhald til systera mi i den gamle familien, sjoelv om dei alle var veldig kjekke folk. Det var jo trist aa seie hadetbra og saann, men eg gjorde det fordetom.

Desse to siste maanadene som er att av utvekslingsaaret bur eg i Merida sin hovudaveny i toppen av eit tre. Eller ein hoeg bygning.

Eg bur hjaa ei venninne fraa klassa; Adriana. Eg bur og ilag med to storebroedre; Jorje og Marcos, og moder og fader; Miriam Coromoto og Jesus (ja, han heiter det, men det er vanleg), men dei kallar han berre for Chuchin eller noko i den duren. Det viktiste er uansett at det er drittbra folk. Og at eg er glad for aa ha bytta og at eg deler rom og har funne ut at det faktisk er heilt greit og kanskje tilogmed litt kjekt. Men det aller viktiste er at det er drittbra folk.

Carlos (verdensmesterskapsbroren min som bur i Valencia), Miriam (mor som likar aa snakke og synge), Jorje (bror som er tannlege), Adriana (syster og klassevenninne), Chuchin (far som er liberal), Marcos (bror)

sossesoettendemai

Paa Noreg sin nasjonaldag bestemde Ella og eg oss for aa dra til Caracas og feira med den norske embassaden. Det var ganske spontant, og endaa meir sproett. Me budde hjaa Mrs. Ambassador, som viste seg aa vere mor til "Vinnie" i den norske rap-duoen Paperboys. HAHA! Me budde i eit drittstor, drittfint hus, med drittmjuke senger og eget basseng og kokk og hushjelp og alt som høyrer ei embassade med. Og festen var heller ikkje noko å seie på. Det var tri servitørar per person, norsk laks, geitost, fenalår,whisky og vin og sånne små tannpirkarar med gulost og fylte oliven. vanlegvis i venezuela er det berre doritos og ostepop. Av gjester var dei fleste nordmenn i oljebransja og ambassadører, men der høyrde óg med ein venezolansk langrennløpar (ikkje særleg vanleg sport her forresten) og ei supermodell...-inne. Og Ella og meg, då. Du kan sei me var ganske malplasserte. Men koste oss, det gjorde me. Då alle hadde gått heim, drakk me raudvin i bassenget og fekk blå tunger.

berre for aa blogge litt...

Akkurat no er Thea (norsk flikka som bur paa Margarita) paa besoek i Mèrida. Ho er eit lite gullkorn. I gaar avr Deborah (Italia), Ella, Thea og eg (Noreg) hjaa La Loca Profesora Angela (Venezuela) og laga pasta med pesto og norsk eplekake. Me aat det. Og me drakk vin og ponche crema (saann type eggelikoer trur eg det er, som er veldig typisk her). Me blei ikkje litt fulle eingong, men det var koseleg fordet. Etterpaa saag me Parfymen. Den likar eg.

Ellers har eg vore paa acapella-konsert med laserteppe og baklengs eventyr saman med nokre AFS-arar. Eg har óg vore paa trinn-tur opp i fjellet til ein enorm stjernekikkert. Saann derre teleskop. Det var drittstort. Like stort som eit heilt hus. Litt stoerre faktisk, for ein maa jo rekne med byggverket det staar i. Saa laga me baal, spelte cuatro og sang. Og sov i telt. Paa bussen dansa me reaggeton. Det var humpite

I helga skal me paa speidarleir, fraa torsdag til soendag. Eg skal ta med pannekaker og blanding til aa lage sjokolademjoelk.

san cristobal AKA cordero

I paaska reiste eg paa ferie med kontaktersonen min, Cecar, paa besoek til familien hans som bur ein fjellby om lag fem timar i buss fraa min fjellby. Dei bur i grunnen ikkje i sjoelve fjellbyen, men meir presist i ei fjellbygd rett utanfor sjoelve fjellbyen. Men dei er alle skikkelig greie.

Eg vart altsaa kjend med denne skikkelig greie familien fraa fjellbygda, og dei tok meg med opp i fjellet, til andre fjellbygder, paa fem bursdagskalas, og til og med til Colombia! Det har seg nemelg saann at denne fjellbygda der denne skikkelig greie familien bur er fjellbygda Cordero. Denne fjellbygda Cordero ligg rett utanfor fjellbyen San Cristòbal. Denne fjellbyen San Cristòbal ligg svaert naer grensa til Colombia. Berre ein time, faktisk. Saa ein dag reiste me over denne grensa, og kom til grensebyen Cùcuta. Der var det mange ting aa kjoepe, saerleg klaer og sko, sidan det er colombianarane kjende for aa vere saa flinke til aa produsere. Saa daa kjoepte eg likesaagreit litt klaer og sko.

Etterpaa reiste me paa bursdagskalas og sang hurrafordegsomfyllerdittaar og den altfor lange venezolanske bursdagssongen, og etterpaa reiste me paa fest og dansa salsa og andre spanande, eksotiske dansar. Her i soeramerika har folk nemleg for vane aa dansa svaert eksotisk.

Ein annan dag reiste me til ei anna fjellbygd; Peribeca. Det var skikkelig fint og turistisk, og me blas mange saapebobler, og far til Cecar gav meg brennevin med det tvilsomme namnet Viagra. Saa drog me innom eit par bursdager til, og sang eit par bursdagssonger til.

Av paasketing aat me verken appelsiner, kvikkloensj eller lam. Me gjekk heller ikkje paa skitur, saag Monsieur Poirot paa NRK eller loeyste krimgaatene paa mjoelkekartongane. Derimot bretta me kors av palmeblader, som skal beskytta oss mot ondt, og gjekk i messe. Der snakka presten ei stund, to jenter dansa i kvite kjolar, folk bar fram blommar og vin og mjoel og vatn, mottok nattverda, "gav fred". Det vil seie at alle klemmer alle rundt seg. Saa gjekk me heim og aat fisk. Og Tine Gudbrandsdalost. Sistnemnde var ei gaave fraa Noreg.

Paa fredagen gjekk me Viacrusis. Det er ein gaatur paa ganske seks komma fire kilometer der me foelger Jesus til Golgata. Sidan Golgata ligg litt lenger unna gjekk me heller til ein fjelltopp som heitter Montecarmelo. Alle dei 14.000 innbyggjarane i Cordero var med. Ok, kanskje ikkje alle, men det var iallefall mange. Folk gjekk barfot eller bed lilla Nazareth-kjortler for aa takka Gud for- eller be om signingar. Heile Jesus-delen var dramatisert ved forskjellige stopp paa turen: Jesus, Maria Magdalena, Pontius Pilatus, Herodes, Judas, Barabas, soldatene; alle var med. Til og med korsfestinga. Det var ein tur eg seint gloeymer.

JADETVAREINFLOTTPAASKEFERIE.

avance

Eg vett at eg ikkje har skrive blogg paa drittlenge. Men eg har saa mykje anna aa tenkje paa. Eit AFS-aar er ikkje alltid like lett som doed hund i hanske, og daa faar bloggen heller berre ligge litt medan eg fiksar og triksar. Naar eg kjem tilbake for fullt, lovar eg aa fortelje alle spendte sjeler om ein fantaflottastisk tur til La GRAN Sabana, og speidarleir og heile sulamitten.

Saa maa eg berre leggja til at biletet og overskrifta er tilfeldig.

gymnas

No er eg endeleg ferdig med soekeinfernoen til VG3. Det saag ganske moerkt ut ei stund, men det gjekk bra til slutt, takka vaere min gode far, Lazlo. Eg har soekt mykje paa Kongsgaard. For det er best.

I morgon dreg eg paa leir med AFS. Me skal til La Gran Sabana i Amazonas og koeyre kano med indianarar og sjaa paa verda sitt hoegste fossefall; Salto Angel. Me reiser i buss, i staden for eit hus dratt av heliumballongar, men eg trur nok det blir drittkult allikevel.

karneval

Her er det karneval. Sist laurdag var det parade. Det likna paa 17. mai, berre med kostymar. Der var det litt av alt; Klovnar på styltar, drillpiker med gull i håret, veteranbilar, miljøglobus, hundar, grisar, sangarar og sånn derre store raude djevlar. Det kulaste var dei derre store, raude djevlane. Alle gjekk rundt med støvlar med innhald, det vil seie sånne avlange drikkeflasker av skinn. Oppi der var det blanda alt folk kunne finne fram av alkoholhaldige drikkar. Eg haldt meg derimot til mango med eddik, salt og pepar. Ikkje noko eg kunne finne på å tilberede, men det er visst ganske vanleg her. Det smakte ikkje så gale heller.

I morgon skal me på marknad. Sånn stor marknad som er her denne veka. Der er det stappfullt av tilbod og handarbeid. På kveldane er det musikk og dans og tyrefekting. Alt er fint, utano tyrefekting, som er grusamt.

ny bror

No har Fidel kome heim fraa sitt utvekslingsår i Canada. Eg er kjempeglad sidan me kjem godt overeins. Eg har ikkje lenger datamaskin på rommet, då. Men det er verdt det.

Heimreisa til Fidel blei bestemt ganske raskt. Innan to dagar etter forbrytelsa var begått, sat han paa flyet til Venezuela. Stakkar fyr, han rakk ikkje eingong å ta farvel med alle venene sine. Mor og Far kjørte til Caracas og henta han, medan eg og syskjenbarnet mitt bytta rom og laga arepas. Så var han heime, og det var fest.

tidlig heimsendelse

Til alle dykk haapefulle; eg kan berre skuffe dykk med ein gong. Det er ikkje eg som skal tidleg heim, men vertsbror min i Canada. Han har kome for seint paa skulen altfor mange gonger, og blir no utvist og heimsendt til Venezuela. Saa saann er det. Eg lurar litt paa kvar eg skal bu.

speidar

No har eg byrja i speidaren. I Clan Orion 72. Eg harr allereie vore paa ein speidartur og sitt paa stjernene og pussa tennene i ei elv og laga frukost med stormkjoekken og frose fjeset av meg i teltet om natta. Alt i alt var det ein herleg tur med herleg loegne folk. Dei fanst visst i Venezuela óg.

Heile speidarklanen har kallenamn; ein finn blandt anna Puerco Araña (spider pig), Piña (no omdoeypt til den norske versjonen Ananas), Pepa (som betyr froe), Caballo (hest) og Champiñon (som betyr ...ehh, ja, dykk kan sikkert gjetta).

Paa sundag hadde me grillfest i huset til speidarguten eg likar aa kalle Espen, sidan han liknar ein eg kjenner som heitter Espen. Dei andre kallar han for Nariz, sidan han har nase. Alle har i grunnen nase, unntatt han-hvis-namn-ikkje-maa-nemnast, men Nariz har ein litt stoerre nase.

No er eg varten medlem óg, med tilnamnet "ohh Marrria!" og kjenningssongen "quién tiene tutto? María tiene tutto!" (kven er troett? Maria er troett!). For eg er jo ofte det.

disturbios

La cosa esta grave en Mérida. Folka her er misnoegde. Vatnet og straumen gaar seks timar kvar dag, landet har nett hamna i inflasjon, og daa ein opositorisk tv-kanal vart lagt ned av presideneten for eit par dagar sidan, rann begeret over for mange. Folk brenn bildekk paa hovudvegane og held protestmarsjer. I gaar forverra situasjonen seg; folket stengde gatene, kasta stein, skaut med pistolar, raserte universitietet, brann bilar og braut seg inn i boligstroek. To unge vart drepne; den fyrste var ein 15 aar gamal gut som vart skoten i brystet under ein protestmarsj. Han var i familie med den valdelegste protestgruppa, Tupamaro, og neste drap var for aa hemne det fyrste.

Eg eg trygg, innelaast i huset mitt, medf gaa ut-forbud. Skulane er stengt paa ubestemt tid. Mor her seier at det vanlegvis roar seg etter eit par dagar, saa eg satsar paa aa ikkje maatte bli heimsendt.

hiram

Nervene var ubeskrivelege daa Hiram skulle koma. Eg skalv ganske kraftig. Og kom, det gjorde han. Etter nesten tri dagar reise og fjorten timar i tullebuss. Det var ganske utruleg aa ha han der igjen.

Paa nyttaar feira me jul med familien og laerte aa laga hallacas; julematen her. Det er ein maisdeig fylt med kjoett og diverse, pakka inn i bananblad og kokt. Det er veldig kjekt aa lage, og smakar jammen ikkje saa ille heller. Rett foer klokka tolv skulle me ete tolv druer. Eg veit ikkje kvifor, men eg klarte det ikkje. Det var for mykje stein i druene. Etterpaa saag me brennande folk paa gata. Det var rektig nok ikkje ekte folk, men año viejos, dukker med fyrverkeri i. Dette er ein tradisjon for aa brenne det som var i fjor, og starte paa nytt med det nye aaret.

Hiram fylte 20 aar her, og paa bursdagen fekk me besoek av familie fraa Valencia. Eg hugsar ikkje namna deira, men det speler inga rolle for dykk: Til Mérida kom tante kul, med tatovering inni munnen, onkel full, med raud nase, syskenbarn to-aar-gamal, som tok meg med paa do og banna, og syskenbarn koselig-med-roedt-haar, med samme bursdag som Hiram. Far laga sjokoladekake, og me sang den langdryge bursdagssongen to gonger. Etterpaa var det oel i garasjen.

Besoek er ei fin unnskyldning til aa reise rundt og vise/sjaa fine plassar. Me var paa guida buss til el Paramo (oppi fjella). Der saag me steinkyrkje og kondor, og kjendte vinden fraa eit 4000 meter hoegt fjell. Den er ganska sterk. Saa var me i El Valle og besoekte Giulia og saag paa stjernene, to gonger paa tur til La Culata, og til Jaji, ein liten landsby, med familien. Me var ute og dansa (hiram har fiksa saann fin, falsk kopi av passet mitt til meg, saa no er eg atten aar). Me var paa vintenmuseum og botanisk hage. Hiram fekk helse paa La Profesora Angela, min aldri saa lite ivrige og svaert gjestfrie laerar. I fem timar. Alt var kjekt.

Daa Hiram kom, var det mykje som skulle visast/sjaas paa kort tid, saa me rakk ikkje over alt. Han har berre aa koma ein gong til.

Han og eg i el Paramo

Nyttaar

Año nuevo

Hallacas

my rollercoaster has got the greatest ups and downs

I gaar reiste Hiram, etter to heilt utruleg drittfine veker ilag. Eg skal fortelje om det ein annan gong, akkurat no er eg deppa.